Mijn zoektocht naar de verhalen vanuit de marrongemeenschap uit het district Moengo begon in Nederland. Ik sprak met verschillende mensen die verbonden zijn met de marrongemeenschap in Suriname. Ik nam twee verhalen op van de Aukaanse Ruth en Erna.
Beide dames komen van Moengo en wonen momenteel in Nederland.
De marrongemeenschap in Moengo en omstreken valt onder de Aukaners en spreekt de Aukaanse taal. In een latere blog zal ik meer uitleggen over deze verschillende marrongemeenschappen.
In Suriname kwam ik erachter dat het woord 'marron' momenteel ter discussie staat. Ik ben benieuwd hoe de mensen van Moengo hierover denken. Het kan zijn dat ik, nadat ik mij erin heb verdiept, het woord ga vervangen. Onderaan deze blog een link naar een artikel over deze kwestie.
De verhalen van Ruth en Erna maken deel uit van de BVS Installatie die ik voor het Moengo Theatre&Dance festival aan het ontwikkelen ben.
Tijdens mijn zoektocht in Nederland en de gesprekken met onder andere Erna en Ruth werd mijn interesse voor deze gemeenschap meer en meer aangewakkerd.
Sinds 5 augustus ben ik in Suriname geland en vanaf het moment dat ik voet zette op Surinaamse bodem en door de tropische warmte omarmd werd kon ik het denken en redeneren loslaten en beginnen te voelen.
De eerste dagen verbleef ik in Paramaribo, ik heb vrienden bezocht, een nieuwgeboren baby geknuffeld, de bolle buik van een vriendin in verwachting begroet en mijn oude werkplek On Stage bezocht. Het is een warm bad om weer in Suriname te zijn en ik werd overvallen door een onverwacht gevoel van thuiskomen.
Al wandelend door Paramaribo raakte ik in gesprek met oude bekenden of langsrijdende mannen op brommers die me wel 'een lift' wilde geven. Als ik ze zei dat ik naar Moengo ging kreeg ik de volgende reacties:
'Moengo? Ben je niet bang? Je gaat iemand nodig hebben om op je te passen.'
'Moengo? Er is niks daar hè, dat weet je?'
'Moengo? Wat ga je daar doen al die tijd?'
'Moengo? Laat je niet ontvoeren daar hè?'
Met deze opmerkingen in mijn achterhoofd vertrok ik afgelopen vrijdag naar Moengo. De weg die drie jaar geleden uit kuilen, steentjes, en hobbels bestond is inmiddels de geasfalteerd. Een stuk prettiger reizen, maar stiekem ik vond ik die hobbels en bobbels wel avontuurlijk.
Ik ben hier nu drie dagen en kan niet wachten om het 'niks' te gaan ontdekken.
Want wat is dan 'niks' in de ogen van de mensen uit de stad?
Nee er zijn geen bars, shoppingmalls of internet op elke straathoek.
Ik ben op zoek naar verhalen en als ik om me heen kijk zie ik talloze huisjes, bankjes, hang-outs en mensen dus dat 'niks', daar maak ik me niet zo druk om.
En bang? Ach eigenlijk niet, het gesis ben ik inmiddels wel gewend en mijn huis kan goed op slot.
De angst voor het onbekende voel ik wel, hoewel het is eerder spanning dan angst.
Zal ik geaccepteerd worden? Willen mensen mij hun verhaal wel vertellen?
Heb ik wel genoeg tijd om alles te doen hier?
Gelukkig heb ik bij Zina ervaren dat die spanning er altijd is en er maar 1 manier is om daarmee om te gaan. Er met blozende wangen en trillende handjes in te duiken.
Lekker!!
Link artikel 'Marron':
http://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/24537
Geen opmerkingen:
Een reactie posten