Mijn naam is Sophia Jonker, ik ben 29 jaar en werk als theaterdocent, regisseuse, theatermaakster, researcher en projectleider. Dit doe ik zowel in Nederland als daarbuiten. In 2008 en 2010 heb ik een tijdje in Brazilië gewoond waar ik onder andere werkte als begeleider in een weeshuis in Minas Gerais. Daarnaast gaf ik een korte periode les aan kinderen en jongeren in de Favela Fogueteiro in Rio de Janeiro.
In 2011
en 2012 werkte ik een jaar als theaterdocent en regisseur in Paramaribo. Ik gaf les
bij Jeugdtheaterschool On Stage onder leiding van Helen Kamperveen. Ik was
verantwoordelijk voor het les geven aan tien verschillende groepen in de
leeftijd variërend van 7 tot 18 jaar. Daarnaast gaf ik een groep volwassenen
les en heb ik een jaar lang vier Surinaamse vrouwen begeleid die zelf theaterdocent willen worden. Ik heb dat jaar
vier voorstellingen gemaakt met als inspiratie het thema ‘macht'.
Op 2 januari 2012 reed ik voor het eerst Moengo binnen, samen met Marcel Pinas en nog een paar andere kunstenaars. Ik was meteen diep onder de indruk door de rode aarde en en de groene bomen. We bleven daar een paar dagen en bezochten ook een aantal dorpen aan de Cottica rivier. Daar zag, voelde en proefde ik steeds meer dingen die nieuw voor mij waren. Podosiri, Awasa dans, houtsnijwerk, Afaka tekens en ga zo maar door. Al die ervaringen bij elkaar telde op tot het leren kennen van een voor mij nieuwe cultuur 'De Marroncultuur'. Ik werd benieuwd naar de verdere gebruiken van deze cultuur en vooral die van de vrouwen, de kruiden en het geloof.
Terug in Nederland merkte ik dat ik bijna iedereen het woord 'Marron' uit moest leggen en kwam, samen met Marcel, het idee om met dit onderwerp een installatie te maken in het festival.
Marcel Pinas ziet kunst als communicatiemiddel en dat is wat ik met de BVS installatie wil bereiken. Doordat ervaringen gedeeld worden met zowel mensen van dezelfde cultuur als van een andere cultuur, leg je de basis voor een dialoog. Een dialoog over de beeldschone verschillen tussen mensen. Wanneer twee verschillende mensen elkaars verschillen kunnen erkennen en deze als schoonheid gaan zien in plaats van een obstakel, dan zet je als gemeenschap grote stappen. Ik heb dit zien gebeuren bij mijn werk als Zina. Zowel met de BVS als bij andere voorstellingen. Dit is voor mij als maker een uitgangspunt geworden van waaruit ik werk. Verschillen omarmen en daarin elkaar erkennen en wie weet zelfs herkennen.
Op 2 januari 2012 reed ik voor het eerst Moengo binnen, samen met Marcel Pinas en nog een paar andere kunstenaars. Ik was meteen diep onder de indruk door de rode aarde en en de groene bomen. We bleven daar een paar dagen en bezochten ook een aantal dorpen aan de Cottica rivier. Daar zag, voelde en proefde ik steeds meer dingen die nieuw voor mij waren. Podosiri, Awasa dans, houtsnijwerk, Afaka tekens en ga zo maar door. Al die ervaringen bij elkaar telde op tot het leren kennen van een voor mij nieuwe cultuur 'De Marroncultuur'. Ik werd benieuwd naar de verdere gebruiken van deze cultuur en vooral die van de vrouwen, de kruiden en het geloof.
Terug in Nederland merkte ik dat ik bijna iedereen het woord 'Marron' uit moest leggen en kwam, samen met Marcel, het idee om met dit onderwerp een installatie te maken in het festival.
Marcel Pinas ziet kunst als communicatiemiddel en dat is wat ik met de BVS installatie wil bereiken. Doordat ervaringen gedeeld worden met zowel mensen van dezelfde cultuur als van een andere cultuur, leg je de basis voor een dialoog. Een dialoog over de beeldschone verschillen tussen mensen. Wanneer twee verschillende mensen elkaars verschillen kunnen erkennen en deze als schoonheid gaan zien in plaats van een obstakel, dan zet je als gemeenschap grote stappen. Ik heb dit zien gebeuren bij mijn werk als Zina. Zowel met de BVS als bij andere voorstellingen. Dit is voor mij als maker een uitgangspunt geworden van waaruit ik werk. Verschillen omarmen en daarin elkaar erkennen en wie weet zelfs herkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten