Trots, want wat hebben we in korte tijd toch iets prachtigs neergezet.
Leegte, omdat ik maanden naar dit project heb toegewerkt en nu op mijn bank in Amsterdam de foto's voor mijn laatste blog aan het kiezen ben.
Kriebels, omdat ik gewoon een beetje verliefd ben op Suriname.
Een brok, in mijn keel, omdat ik daar wil zijn om verder te gaan, maar ook in Nederland door wil gaan met wat hier is. Schaamte, omdat ik nu, twee weken later pas besef wat voor moois we hebben gemaakt en ik toen ik daar was veel te weinig ruimte heb genomen om er echt van te kunnen genieten. Ik zou van alles kunnen schrijven over gedoe, stressmomenten, gehaast en meer van dat, maar dat is eigenlijk nergens voor nodig. De quotes van de bezoekers en de foto's zeggen genoeg. Het was een prachtige ervaring waar ik Marcel Pinas en alle medewerkers van het Moengo Festival of Theatre and Dance enorm voor wil bedanken. Ik voel wel dat dit een begin is van veel meer, Moengo was ons startpunt, nu plannen smeden om ook in Suriname de roze Zina olievlek te verspreiden :)
"Wat een mooie manier om over elkaar te leren. Mag ik er nog eentje luisteren?"
"Het verhaal van Bajesie vond ik het mooist. In zo een korte tijd leert hij je zoveel over het bos en haar planten. Ik zelf ben marron, maar ik wist niets hiervan."
"Het was zo een rustpunt, ik voelde me ineens heel anders. Eigenlijk raken we dit kwijt, je hoort dit soort verhalen niet meer. Ik ben heel blij dat ik dit gehoord heb."
"Ik voelde me echt speciaal. Die massage was echt goed en het verhaal heel mooi."
"Het verhaal van Marcel heeft me enorm geïnspireerd.
Je moet gewoon geloof in jezelf hebben en doorgaan."
"Wanneer komen jullie naar de stad?! Dit moeten mensen in de stad ook meemaken! Overal moeten mensen dit meemaken!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten